Kent suskun… ve istasyonlar ayrılık için var bu şehirde
İmlası bozuk, üşümüş ve kirli bir çocuk olurum seni düşünürken
Ömrüme iliştirdiğim martı leşleri yamalı bir geçmişi oynar
İmtihanlar ve intiharlar üzerine kurulu hayatlardan gecenin en serseri yanını alırım günceme ..


Durup durup şiirler yazmak yoluna
Yeni bir yaşam biçimim oldu son günlerde
Kendimi sende kalabalık buluşum belki de bundan
Her gece yorganımın altında sakladığım kırlangıç sürüleriyle geliyorum sana
Sen uykudayken ..
Babam her gece ölüyor şimdilerde
Annem nihavent bir çığlık oluyor


[SIZE=4]“Bana en çok sensizlik koyuyor…” [/SIZE]


Sonra Babil’in asma bahçelerine asıyorum kendimi
uyanmak için..
Eski bir aşkını anlatıyorken bana
Konuştuklarından yapılma bir sessizlik oluyor ağzım
Kaç kez kanıyorum bir bilsen…(ya da hiç bilmesen)
Sesinin ardında yüzün sessiz bir tabanca gibi duruyor
Kendimi kötü kurulmuş bir cümle sanıyorum
Gece yüklü bir kamyon uykularımı solluyor




Yastığının altında yalnızlığın var biliyorum

Oysa ben senden bir bardak su istedim,
Akdeniz değil ...
Son yalnızı benimdir bu kentin
İstanbul arkamdan gelir
Ey hüznü yüzünde gülücük diye taşıyan kız
Hep kendine mi saklarsın çocukluğunu ..

Ağzıma bir bulut bulaşsa da yokluğundan yapılmış
Kayadan seken kurşun
En serseri yanımız olur kimi zaman
Ve ben hep kendimi terk ederim senden
Her katilin aşkı ,
Her aşkın katili ,
Bir öncekinin faili ,
Hep ben olurum…
Hep ben ölürüm…





İçime uzanan koridorların ortasından hep gülerdin beni görünce

Bense sana hep geç kalırdım
Sona kalırdım,
Sonra kanardım…

Yağmurlarla inseydin içime
İçim senden yanaydı
Yüzümdeki işgaller senden karaydı
Seni sevmek en gizli ağlama biçimimdi
Sana yazacaklarım sil sil bitmezdi

“Ve ben;
sende hiçbir şeydim
sen bende her şeyken…”

Canım yastığının altında biriktirdiğin yalnızlıklarım
Kendine varlaşıp bana yoklaşan biri yapar seni
Ve ne kadar kaçsan o kadar yakınsındır aslında kendine
Geciken sevdalar yıkık kentlere benzer bilirsin
Ve sevgisizlik alır bir gün seni benden

“İşte bu yüzden;
Sen hep sevil …
Hep sevil …
Sevil … ”

içimdeki onca kaLabaLığa rağmen yaLnızım
...
Meğer ne çokmuşsun bende Sen gittiğini sandın değiL mi?
Ben de öyle sanmıştım
Ama hayır
Her şeyinle kalmışsın, giden sadece bedenin olmuş Ruhun bende kalmış, gözlerin bende
Hasretin bende kalmış, özlemin bende Sen bende kalmışsın,
ben yalnızlığın içinde

Gözlerinin karasında şimdi gecelerim
Susuşlarının sessizliğinde hayallerim Sessiz çığlıklar biriktiriyor yüreğim
Yağmura inat akıyor gözyaşlarım
Engel olamıyorum, engel olmak istemiyorum Yüreğimdeki bulutların resmidir onlar Onlar katıksız bir sevdanın isimsiz şahitleridir
Dokunamam ki onlara Onlar, bana senden tek hatıra

Yağmur yağıyor bugün yine Yüreğimin en kuytu köşelerine vuruyor damlaları
Sen de böyle bir günde gitmiştin
Yine yağmur yağıyordu, yağmura karışıyordu gözyaşlarım
Sen anlamıyordun sevgili Yüreğimden akanları yağmur sanıyordun Bir sevda daha yağmura karışıyordu ve damla damla eriyordu aşk
Gözlerimizin önünde bir bitiş sahneleniyordu ve son perdeyi oynuyorduk ikimiz
Peki ama neden bu kadar zordu "HoşçakaL" demek[SIZE=4]?
[/SIZE]Zordu ; çünkü senden sonra "Hoşça" kalmak mümkün müydü sevgili, mümkün müydü?


Sen yüreğimde, yüreğim avuçlarımda şimdi Yaşanmamış zamanlar, can çekişen umutlar kaldı bu sevdadan geriye
Şimdi gitmelerin ve bitmelerin mevsimi
Yüreğimi alıp gidiyorum ben deYalnızlığımı da yoldaş yapıyorum kendime
Nereye mi?
Yağmurların hiç durmadan yağdığı en uzak sahiller Belki , belki oralarda, bu sevdanın şahitleri, yağmura anlatırlar sevdamı, benim sana anLatamadıkLarımı.

Meleğimsin…

[url="http://imageshack.us/"]

[/url]

Benim melek sevgilim.
Canımın içi, sevgilerin en güzeli, sevdaların en büyügü…

Yine sana yazıyorum bugün…

Her zamanki gibi seni düşünüyorum, seni özlüyorum ve her an seni besliyorum içimde.

Bu nasıl aşktır diye kendime soruyorum.

İnsan bukadar severmi , bu kadar anımsarmı heran aynı gözleri …

Öyle seviyorum ki seni buna…

Her şey şahit!

Herkes şahit!

İstanbul bile…

İllede sen ol istiyorum heran yanımda, kollarımda,

Ellerin ellerimde,

Gözlerin gözlerimde…

Şimdi nasıl yazsamda sana olan sevgimi , aşkımı , özlemimi, dile getirsem.

Buna imkan yok biliyorum ama yinede yazmak; sana yazmak , seni yazmak istiyorum.

Seni öyle seviyorumki;

Akşam batan güneşin asaleti gibi,

Sessizce yağan yağmurun verdiği huzur gibi,

En yorgun oldugun anlarda yeşil bir ağacın dalında çıvıldasan bir kuş sesinin verdiği mutluluk gibi,

Esen karayel gibi,

Sevgi benim için ağızda değil yürekte olmalı kalpte olmalı.

Seni yüreğimle kalbimle seviyorum.

Ne de geleceğimi bir dakika sonra yaşayabilirim


En bildiğim şeyi yapmalıyım;


Seni sende bir ömür boyu sevmeliyim..


Ve seni bir ömür boyu yüreğimde nefesim gibi bilmeliyim..


İnce bir çizgi kalbimde sana olan Duygularım;


Ne adını koyabiliyorum bu sevdanın


Ne de kendime uykusuz gecelerimi sorguluyorum


Sadece tek bildiğim şeyi seni canımdan öte seviyorum...




Karanlığa inat gözlerindeki ışıklarla bakıyorum geceye..


Aldığım her nefesi senin kalbine adayıp her atışım senin güzel yüreğine..


Rahat uyuyamıyorum senden sonra..uyku tutmuyor umut dolu gözlerimi


Alacakaranlıklardan sabah ezanına uzanıyor tüm bedenimin hücreleri


Karşımda senin baharımsı düşlerin ve kalbimde büyüttüğüm hasretim..


Artık zamanı durdurmak istiyorum seni avuçlarımdan kaybetmemek için..


Yokluğunda bile senin için bu beden nefes almaya devam edecek


Ben seni senin beni sevdiğinden daha çok seviyorum…



Canımın İçi…