Giriş Yap

Ara · 12-07-2008, Saat: 11:28 PM <

Uyanmamak için kendimi çok zorlamıştım oysa.
İçimde yalnızca hüzün var şimdi.
Aldığım her nefes, dayanılmaz bir acıyla yayılıyor bedenimim tüm hücrelerine.
Ben bu acıları bile çok seviyorum, biliyor musun? Her saniyesinde sen varsın çünkü.
Senin sesin, bakışın, gülüşün var.
Bir düşten uyandım ben.
Nisan yağmurları kadar taze, nisan yağmurları kadar güzel ve nisan yağmurları kadar kısa…
Her şeye rağmen ömre bedel bir düşten…
Güneş her zamankinden büyük, yıldızlar daha parlak, gökyüzü alabildiğine engindi.
Şimdi her şey sönük.
Tıpkı yaralı yüreğim gibi.
Yalancı baharı bilir misin ?
Güneşin erken parladığını gören meyve ağaçları çiçek açar birden bire. Tıpkı benim gördüğüm düş gibi.
Sevinirler bahar geldi diye.
Gülümserler tüm güzellikleriyle, tıpkı bir melek gibi
Masumca…
Ardından gelen acı bir soğuk alır götürür tüm sevinçlerini, umutlarını bu çiçeklerin.
Onlar da uyanırlar düşlerinden, tıpkı benim uyandığım gibi…
Bir dahaki bahara kalır sevinçleri, bir dahaki bahara kalır umutları, yarınları…
Bir dahaki bahara kalır sevdaları…
Keşke yalnızlığım kadar yanımda olsaydın
Yalnızlığımla paylaştıklarımı seninle paylaşsaydım.
Keşke senin adın yalnızlık olsaydı da
Ben hep YALNIZ kalsaydım…

Ara · 12-07-2008, Saat: 11:28 PM <

[INDENT]Yalnızlık insanı boğar bazen aslında yalnız değilsin kendinlesin.
O senin en yakın dostun, yoldaşındır. Bakma sen yalnızlığın boğuculuğu üzerine üretilen bir yığın teoriye.
Bir düşünsene, var mıdır yalnızlığını koluna takıp hayat yollarında yürüyüp gitmek gibisi. Kendinle arkadaşlığın keyfini çıkarmak, kendi içerindeki labirentlerde dolaşırken, kendini daha da yakından tanıma fırsatı kadar hoş bir his var mı ?
Kendi duygularının, kendi hayatının patronu olmaktır yalnızlığın öteki adı.
Seni sen yapan, seni kendinle buluşturanın adıdır yalnızlık aynı zamanda. Üretmenin, yaratmanın, kendini bulmanın, kendi gerçeklerine ulaşmanın yoludur yalnızlık.
Yalnızlık dinlenmektir. İçindeki yoldaşının sorularına yanıt vermektir en içten bir şekilde yalnızlık. Seni senden çalmaya kalkanlara okkalı bir yanıttır yalnızlık. Hayata kendi gözlüklerinle bakmak, kararlarında etkilenmemenin adıdır yalnızlık. Başkalarının insanın cehennemi olduğunu bilmek ve kendinle başbaşa kalabilmektir yalnızlık.
Yalnızlık, insan dolu sokaklarda da yanında olmalıdır her zaman ve asla korkutmamalıdır seni. Zira insan yalnızlıktan değil, kendinden korkar aslında. Kendini anlamamaktan, kendini tanıyamamaktan ve kendine yetememekten korkar insan.

Onun için yalnızlığı en yakın dostu olarak görmeli insan. Günün birinde “Eyvah ben bir katilim, yalnızlığımı öldürdüm ve çırılçıplak yalnız kaldım” dememek için…

[/INDENT]

Ara · 12-07-2008, Saat: 11:28 PM <

rüya gördüm dün gece
avuçlarımda aynalar,seviyordum
karşımda sen gibi biri
uzatırken ellerimi
ruhumu kaybettim…
düşlerden doğan günlere uyandım
yürüdüm uzayan kaldırımlarda
seni özleyeceğim tuttu,ağladım…
dilimde senden kalan nağmeler
dolandım durdum nedenler içinde
gitmem gerek bu şehirden dedim sonra
gidemedim,
seni özledim,ağladım…

Ara · 12-07-2008, Saat: 11:29 PM <

Bu defa yorgunum …
Bu defa üzdüler beni
Kırdılar, belkide görmediler
Bu defa da ezip geçtiler ..
Kaybettiklerimi, parçalanmışlıklarımı bir kenara atmak istedim ama
BU DEFA CANIM ÇOK ACIDI

Ara · 12-07-2008, Saat: 11:29 PM <

Ayrılık düşer bazen merhabalarımıza…
Oluşturduğumuz “biz” kalıpları çöker…
Var olan iki ayrı kutuptur artık…
Ya “vazgeçen” oluruz bu ayrılıkta..
Ya da “ vazgeçilen”…
Bir tercihtir vazgeçmek..
Eksilmiştir yüklediğiniz değerler, gidip de dönmemeyi, dönüp de bakmamayı göze almışsınızdır…
Oluşturduğunuz o “biz” kalıbından kendinizi alır ve gidersiniz bu merhabadan …
Hayata başka bir yerden, başka bir noktadan başlamaktır vazgeçmek…
Yeniden başlamaktır..
Yarın vardır önünüzde..
Ve yarına ait umutlar…
Seçeneksizliktir vazgeçilen olmak…
Giden gitmiştir ardında boşluğunu bırakarak…
Ve siz kalansınızdır…
Orda…
Öylece…
Eksilmektir vazgeçilen olmak…
Bir yokluğun sızısını yüreğinizde anbean taşımaktır…
Vazgeçenden geriye kalan tenhalığı,ıssızlığı kalabalıklarla….
Sessizliği hiçbir sesle dolduramamaktır…
Nedenler ve niçinlerle daha da kararıp uzayan gecelerdir…
Bir sızıyla bölünen uykulardır…
Dağılmak, parçalanmaktır çokça…
Unutmak için zamana umut bağlamaktır…
Zaman akıp giderken hayatımızdan…
Kimi zaman ” vazgeçen” oluruz bir merhabada…
Bir başkasında “vazgeçilen” belki…
Vazgeçmenin umursamazlığında da olsak…
Vazgeçilmenin umarsızlığında da…
Anlar ve anılardır yanımızda kalan…
Sonra…
Bir maske takıp yüzümüze…
Sevginin çıplaklığını örtsün diye…
Katılırız akan zamana yine de…

Ara · 12-07-2008, Saat: 11:29 PM <

Yine akşam oldu yine sustu herkez
Şehrin karanlık, sessiz gecelerinde; belki bir ses, bir fısıltı duyarım diye bekliyorum
Ama kendi karanlığımda gittikçe kayboluyorum…
Burası çok kalabalık, burası çok sessiz
İnsanların sahte kahkahaları sağır etti beni
Artık herşeyden kaçyorum
Canlı_cansız tüm bedenlerden nefret ediyorum
Ben ağlamak istemiyorum. Gözyaşlarımın isyanı bunlar..

Ara · 12-07-2008, Saat: 11:29 PM <

Alın yazısı gibi yazıldın alnıma
Git başımdan yalnızlık dokunma bana
Her sığındığım terk ettiyse
Nankörlük her kişinin elindeyse
Benim suçum ne yalnızlık.
Denizlerdeki dalgaların hışmı gibi
Gelme üzerime yalnızlık
Her dağ çiçeği solar elbet
Ama deli rüzgÃ¢r gibi esme bana yalnızlık
Daha çok erken şimdilik git yalnızlık.
Daha bir sevenim ellerimi tutanım bile yok
Ne bir şarkı seçtim kendime
Nede şiirlerimi bitirebildim
Kara geceler gibi gelme üzerime yalnızlık
Daha ne sevebildim ne sevdim.
Takvimlerimi yırtmadım daha
Sevdamı yakmadım
Yeni bir sevdam var tertemiz
Umurumda değil dünyaları önüme serseniz
Bu şiirim sana git başımdan yalnızlık
Sevdam yeter bana.
Handan Koca

Ara · 12-07-2008, Saat: 11:30 PM <

Şimdi susarsan!
Eğer ki; şimdi susarsan
Bil ki; küseceğim bende tüm dünyaya…
Alemi ağlatan bir sus’la…

Kendini çekersen şuan ,
Yürek denizimin içinden
Kurutacağım tüm denizleri
Çöle katacağım tüm suya yazgılı yerleri…
Çoğaltacağım terli coğrafyaları
Aşk ateşine düşmüşlere mesken yapacağım
Yüzülesi her damlayı kurutarak ateşimle…

Şimdi gidersen!
Eğer ki şimdi gidersen..
Bil ki; gitmeleri vurcağım şakağından
Alemi çıldırtan bir cinnet’le…

Kendini kaçırırsan şimdi ,
Yürek kentimin ıssız sokağından
Tüm şehirleri ateşe verip
Neron’a kafa tutacağım
En delirmiş yanımla…
Kentisizliği armağan edeceğim
Yerine yurduna ölümüne sarılmışlara…

Şimdi yanarsan!
Eğer ki; yanarsan gerçekten
Bil ki; yandığın yere çadır kuracağım
Alemi usandıran bir LÃ¢l olmuşlukla…
Yanışını izleyeceğim ,
Gecelerimi yaktığın gibi ,
Küle dönüşmeni bekleyeceğim inatla…
Taki küllerime karışıp
Sonsuzluğa savrulacağımız
O denk an’ımıza dek…
Yanışını dileyeceğim

Beni kül eden yakanımdan…

Şimdi susarsan!
Eğer ki ;susarsan gerçekten…
Kelimelere savaş açacağım
Alemi korkutan bir nida ile…

Hadi sus şimdi …

Susabilirsen…!

Ara · 12-07-2008, Saat: 11:30 PM <

Küskünlüğüme gömülmüş, bıçak sırtı acıların saklı kaçağı,
dinle öykünü anlatacağım sana,
Ben seni kendime katarken,
sen paramparça ağıtlar biriktirdin bozgununa.
Biliyordum, gelen gidecekti birgün.
Yasasıydı bu yaşamın.Geldin,
geldiğine kanamadan kana kana, gittin,
gidişine kanadım, öyle kalakaldım..

İşte yine, özlem çeken,
iflah olmaz günlerin eli uzanıyordu öksüz yanlarıma.
Bu öykünün yitik kıldığı ben oldum,
sen sadece, bana sunulan kayıplığın kısır döngüsüydün.
Güneşim eksik olsada, ağır ağır yol alıyordum,
yaşamın içinde, şikayetim yoktu, bana sunulanı buydu.
Yutkunmalı zamanlarda susan hep bendim,
sesi ayaza kesen hep ben.
Tüm iç çekişlerimde kalbime vurduğum Ayazım,
hatır Sormayanım, yaban duruşlum,
dinle, bu senin öykündü..

Ben gelişine umutlar saldım, emeğimi sevdama adadım.
Ne varsa sevince dair, seninle var ettim.
Sevdam yüreğimle birlikti, tutmuştu ellerimden divane düşlerim.
Ellerim uzanacakken gölgene, gitmiştin işte.
Gittin, sel oldu gidişin gözlerimde.
Şiirlerim değmedi kulağına,
söyleyeceğim ne varsa, düğüm ettim boğazımda.
Ben düğümlenirken yaşama ve yasalarına,
sen sonuna yaklaşıyordun öykünün.
Hiçbir hazırlığı yoktu umutlarımın,
zalim bir infazın ansız gelişine.
Çocuk gülüşlerimin hevesi yüzümde kalakalıyordu,
acı ağır ağır dağılıyordu yüzüme.
İnsafının buyruğu kesindi, yüreğim,
ardınsıra kara bir yasın izini sürecekti.
Çığlık kusuyordum sağır yanlarına,
sesimi kendim boğuyordum..

Senin ektiklerini ben biçtim hep,
o bıçağın keskin yüzü derine iniyordu,
sen öykünü yazıyordun.
Korkma, yüreğim ah etmez sana.
Gelişin gibi, gidişini de severim ben.
Sen sadece dinle, bu senin öykündü…
Dağ doruğu coşkularıma kıyıp,
gittiğin o yolda yangın bıraktın bana,
gelemem bilirim. Hangi yangın yol verir,
kül olmuş umutlara? Hangi yangının talanında bulunur kayıplar?
Bilirim, bu öykünün noktası, benim yitikliğimdi..
Bu senin öykündü…
BEN BENI Kaybettim!!!!!

Ara · 12-07-2008, Saat: 11:31 PM <

Güvenirsin çok seversen. Güvenmemek elinden gelmez çünkü. Olduğu gibi kabul edersin çok seversen. Her yönüyle seversin. Yüreğini ortaya koyarsın derinden seversen eğer. Sözcüklere bile dökmezsin sevgini her zaman. Eylemlerinle kanıtlarsın kendini.
Ama bu topraklarda böyle sevdiğin için hata yaptığını çok sonraları anlarsın ne yazık ki…
İnsanların casus gibi sahte kimliklerle ortalarda dolaştığı bir coğrafyada, seni anlayacak insan sayısı iki elin parmağını zor geçer.
Bunun içindir ki çok seversen, acı çektirirler sana.
Çok sevdiğin için sevgin kullanılır.
Çok sevdiğin için saf muamelesi görürsün. Sevgine hileyi bulaştırmadığın için aptalların sınıfına kaldırıp atarlar seni.
Sevdiğin için özgür bırakırsın. Ama sevmediğin için özgür bıraktığını düşünür insanlar.
Çok sevdiğin için elinden geleni yaparsın. Ama bu senin görevinmiş gibi algılanır çok geçmeden.
Gözün ondan başkasını görmez çok sevdiğin için. Ama bunun, sevdiğinin elinde bir oyuncak olmak anlamına geldiğini öğrenirsin bir süre sonra.
Çok sevdiğin için kimseyle kıyaslamazsın sevgiliyi. Ama o senden daha “güçlü” olan herkese göz kırpar çaktırmadan.
“Adam gibi” sevmenin yasaklandığı bir yerde, ne kadar çok seversen o kadar acı çekersin.
Ve sevdiğin için kıyamazsın.
Ama sevdiğin için kıyarlar sana…

Forum Hakkında

Öncelikli Kategoriler

Öncelikli Konular

İletişim Bilgilerimiz