Elimde kalem senli bir şeyler yazmak isterken
hani küçüklüğümüzde defter kenarlarına yaptığımız süsler vardır ya onlarla dolduruyorum kağıdın her yanını... " SEN BİR YERLERDE BEN BİR ŞEHİRDE AKŞAM OLUNCA BENİ HATIRLA!..."
Seninle konuşur gibi konuşmak istiyorum kağıtla...
Ama olmuyor cümlelerim kenar süslerinin arasında asılı kalıyor!...
Aklımdan deli fikirler geçiyor
sonra kendi düşüncelerime oturup kendim gülüyorum yok olmaz diye... O en sevdiğim resmini açıyorum
bakıyor bakıyor sonra susuyorum!!!... Ben senin resimlerini değil ki
ruhunu özlüyorum bunu bal gibi biliyorum!... Cümlelerini paragraflarını onlara kattığın manayı seviyorum bunu ben bal gibi biliyorum ama kimbilir sen bilmiyorsun?... Aklıma yolculuklar geliyor
yolun sana varacağını bildiğimden iptal ediyorum tüm biletleri... Korkuyorum
geldiğim de seni gördüğüm de içimdeki seni bulamıyacağımdan çok korkuyorum İNAN!... Yokluğun da içimde büyüyen sen sana benziyor mu kestiremediğimden çok korkuyorum!!!... Bir kartalın ki kadar keskin bakışların
bakıyor mu başkalarına?... Düşüncesi bile kanımı donduruyor
iliklerime kadar üşüyorum O AN!!!... Seni düşünmeye başlayınca
hani derler ya kelimenin tam anlamıyla çin işkencesi yapıyorum kendime olabileceklerin en acısını düşünerek!... Sonra durup düşünüp içime düşürdüğüm yangınlara
yine kendim su serpiyorum... Hayalinle
hasretimin sınırlarını ölçüyorum!!! Öyle bir an gelecek ki
hasretimin sınırı bulunduğum şehrin sınırlarını aşacak yolculukları göze alıp sana koşacağım!!! Sonu
hayalimdeki seni kaybetmek bile olsa ( belki de olmaz) göze alacağım bunu!!! 
