Aşkım beni seviyomusun ?
- Seni sevmem için 1 neden söylermisin
- Ee. Şey kem küm, ha çünkü aşkım 2 kere 2 dört eder
- Allah'ın cezası

- Aşkım beni seviyomusun ?
- Aa yeni kolye almışsın
- Soruma cevap ver'
- Hımm. Güzel kolye
- !!??


- Aşkım beni seviyomusun ?
- Şimdi sevgi göreceli bir kavramdır, bazı insa..
- Tamam sormadım




- Aşkım beni seviyomusun ?
- Kenan kendine gel, ben oda arkadaşın Ahmet, alooo
- Ha ne? Pardon abi dalmışım bi an

................................

- Aşkım beni seviyomusun ?
- Çok zor sordun be aşkım, çalışmadığım yerlerden çıktı
- ÇAAT!
- Ne vuruyon aşkım ya, tamam tamam seviyorum

Başladığım yere geri döndüm az önce.
Öznesi olduğun cümleleri doldurup da bavula,

Hiç gelmemiş bir treni yolcu ettim yüreğimden az önce
Çekildim içimin en kuytu yerine şimdi, yanıbaşımda yalnızlığım.
Senden sonra kalan sessizliği dinliyorum.

Ben içimin sol tarafında oturuyorum. Sağ yanım boşlukta...
Sen benim sol yanımdasın. Adın yoklukta...

Soruyorum şimdi sana en çok hangi yanda acır canın
Gidende mi, kalanda mı...

Susanda mı, soranda mı...
Peki hangisinde daha çok varsın
Yürekte mi, akılda mı...

Giden gider. Sen hep geride kalan mısın...
Yoksa koca bir yalan mı...

Aşk...
Adın bende
İzin yüreğimde saklı

Yokluyorum da şimdi aklımın takvimini
Senden yana hep devrik zamanlar kalmış belleğimde
Sözlüklerde bile bir karşılığın var oysa

Bir tek onun dilinde olamadı.
Bir tek onun yüreğinde yok...

Bazen aşk gider...

Ya da sen gittiğini sanırsın...

[YT]LBz-EzUEJqc&feature=player_embedded#at[/YT]

MUTLU SEN'iN KALBiNE DüşENE, NE MUTLU KALBiNE SEN DüşENE!!..




Ey en Sevgili'den lütuf Sevgili!..



Dudaktan dökülen sözle, kalemden süzülen satırların, sadra doğan muhabbetle olan sıcak bağını hesaba katarak, kelâmımın Senin katındaki aczi altında ezilerek şunları diyebilirim ki;



Sen latîf olan Allah (c.c)'ın, yerini kimsenin dolduramayacağı, paha biçilmez bir lütfusun bize. Sen lütufların en yücesisin, en güzelisin Sultânım!



Bizi, Sen'in ümmetin olmakla şereflendiren Allah (c.c) Teâlâ'ya, yarattıkları adedince hamdolsun!..



Hazret-i Sevban kadar sevemesem de Sen'i, muhabbetine tâlip, muhabbet duyduklarının dostu olma yolunda tökezleye tökezleye gelmekteyim Sana doğru.



Ne acıdır ki, eskiden muhabbet sadırlardan satırlara nakşedilirken, şimdilerde satırlardan sadırlara terfî etmeyi bekliyor. Gönlün muhabbetinle hemhâl olması ise; ancak muhabbetinin hakkını verip mübârek ahlâkınla ahlâklanmaktan geçiyor.



Zâtının aşkıyla yanıp tutuşan ve lütfuna nâil olan şÃ¢ir Nâbî kadar dökemesem de muhabbetimi satırlara, sadrım Sen'in aşkının nûrunu dağıtıyor tüm varlığıma.



Hasretin gözlerimden döküldüğünde, gözyaşlarımı Fuzûlî'nin gönül testisiyle Sana göndermekten başka bir şey gelmiyor elimden, Efendim.



Endülüs'ten Bağdat'a gelip, evinin çevresi karantinaya alınmış hocasının kapı aralığından mübarek hadîs-i şeriflerini öğrenmek için dilenci kılığına giren, aşkına bürünmüş Bâkî bin Mahlet'i duyduktan sonra, Cumâ'ları Sana salât ü selam getirenlerin yüzlerini bizzat gördüğün haberiyle sarsılıp utanıyorum.



Ey kalplerin tabîbi!.. şahsınızda, Sizi Yaratan'ın Zâtına -celle celâlühu- hürmet gösterip, mübârek hadîs-i şeriflerinizi nakletmek için, bulunduğu mekânda en yüksek yere çıkmayı, edebin bir gereği olarak gören bir ecdâda sahipken, bu güzel fazîletlerin kalıntılarıyla diri tutmaya çalıştığımız mâneviyâtımızın tekrar yeşermesi için ne olur bize duâ edin!



Bizlerin r0;azr1;lardan, müjdelediğin r0;garipr1;lerden, r0;mukarrebûnr1;dan olmamız için şefaatini lütfet.



Kutlu müjdene nâil olmak için ömrünün son demlerinde istanbul'un islambol diye anılmasına vesîle olan fethe ilk adımı atanlardan Ebû Eyyûb el-Ensarî gibi istanbul'u mânevî açıdan yeniden fethetmemiz, tekrar ümmet bilincini, islâm kardeşliğini kazanmamız için kerem edip, sünnetinle yol göster bizlere!..



Muhabbete en çok lâyık olan beşer Sen'sin. Senin sevgini, başta kendi gönlümüzde ve tüm insanlığın gönlünde, islâm'a hizmetçi olarak diri tutmamız için, Sana r0;Habîbim!r1; diyen Vedûd olan Allah (c.c)'tan yardım diliyoruz. çünkü Sen'i lâyıkıyla sevmek, Sana r0;Sev gilimr1; diye hitâb eden Rabbimizi de lâyıkıyla sevebilmeye bir vesîledir diye ümid ediyoruz.




Sultanım, bizi cürmümüze rağmen sev, sevdiklerine sevdir ve şefaatinle sevindir ki; bizden daha bahtiyarı olmasın dâreynde!



Hiçliğinin dahî idrâkine varamamış bu âciz Meryem, Senin yaratılışının en önemli harcı olan muhabbetle, gönülden gönüle Sana r11;âdetâ- lehimlenmek ister! şefaatinle ferahnâk etmezsen eğer, hâlimiz nice olur Efendim!



Yâ Raûf! Ne mutlu Sen'in kalbine düşene, ne mutlu kalbine Sen düşene!!!



Ne olur bizlere şefaat eyle!



Sultanım!..

Yıllar yılıydı...

Çölde alevler ve küfürler kavuruyordu insanlığı.
Gün ortasında kızıl kayalara çarpan kan izlerini tutuşturmaktaydı nefesler dalga dalga. Geceler büsbütün yalandılar; belki hiç yaşanmadılar.

Sözcükler yetim, sevgiler hançer sokumlarına mahkumdu.
Körebeler çiziyordu gözlerini gerçeğin ve miller koyu grilerin katıksız acılarını besteliyordu kıymık kıymık yüreklerde.

Zamansız açan goncalardan kan akardı gülistanlara.
Çırçır böceklerinin rüya aralığında cinayetler işlenir; babalar kızlarını gömerdi toprağa. Cinnet karargâhına dönen yüreklerde hep aynı boşluk; hep aynı sesin ağına düşmekte kadınlar; şirk yüzlere dilden konuşmaktaydı her adımda. Masum kelebekler çarmıha gerilmekteydi, yalnızca masum ve narin oldukları için. Güçsüzlerin gücünü emerek güçlenirdi güçlüler...

Yıllar yılıydı...

Ve bir gün, Ebabiller, kara yere kardılar Ebrehenin fillerini asit yağmurlarınca. O gün, bir gonca, ana rahminde yetim kalmıştı ve Kabe'nin duvarını bir kırlangıçtı çığlık çığlığa kucaklayan Cebrail kanatlarıyla... Bir şair kollarını açmış yalvarıyordu Ukaz panayırında: Yaklaşıyor yaklaşmakta olan!.. Yaklaşıyor yaklaşmakta olan!..

* * *

Bir goncaydı; inciler kokulu... Hiçbir gül fidanı dökmemişti bunca kutlusunu goncanın, ve hiçbir gülde bir araya gelmiş değildi bunca güzellik. Bir goncaydı; dışından içi görülüyor, zâhirinden bâtını okunuyordu. Bir goncaydı; yeşil kundağında güli rânâ; belki berrak sadefinde düri yektâ...

Avizesi cevzâ, ışığı dolunay idi gecenin.

Melek kanatlarıyla döşendi Sündüs. Ve Gül, yıllar yılı, çağlar çağı beklenen Gül, fani can taşıyan kimseciklerden habersiz, kuytu bir iklimde, nazenin fidanının üzerinde açıverdi. Her an yapılan ve yeniden yıkılan köhne dünya, haberi olmasa da nesîmi câvidân bulacaktı. Ve bekleyenler, kaç bin yıldır Onu beklemekteydiler oysa. Âhir zaman kokusu yayıldı kuzeylere ve güneylere, mağrib ve maşrıklara...

Avizesi cevzâ, ışığı dolunay idi gecenin...

Bir Gül açtı, ve yeminler edildi ömrüne.

Bir Gül açtı, taşırdı sevinç ırmaklarını.

Bir Gül açtı, ve dünya ilk kez dünya olduğunu hissetti.

Bir Gül açtı, varlık doruğa ulaştı.

Bir Gül açtı, ve önünden sonu hayırlı oldu beşeriyetin.

Yeleleri rüzgâra yaslanmış küheylanlar şaha kalktılar sonra, Semaveden Saveye, Bahiradan Nuşirevana, haberler ilettiler dört bir yana.

Muştular size ve bize!.. dediler, Muştular toprağa ve suya!.. Kadim haberlerin haberi geldi. Karanlık gecenin kara bulutlarına dolunay doğdu.

Feleğin sazendesi kudûmuna sevinçle vurdu ve Arşı âlâda melekler gülbanga başladılar hep bir ağızdan Hicaz faslında:

Zaman o gül gibi gül görmedi zaman olalı

Gülün güzelliği dillerde dâsitân olalı

* * *

Şafak serinliğini dupduru sularla yıkadı melekler, ve gecenin rengiyle taradılar saçlarını Gül yüzlünün. Aynalara asılıp kaldı baharlar. Zaman ne kutlu zaman oldu, çağlar ne saadetli çağlar... Sevgioğulları oymağında... Sevinçli çocukların yüzünde... Kırağı çalmayan gül dallarında... Hep seçilmiş kullardı... Hep seçilmiş kalplerdi... El ele ve yan yana... Bir Gül'ün kokusuyla mest, bir Gülün rengiyle sarhoş!.. Ah! Ne olaydı Rabbim orda olsaydım!.. Orda açılsam, orda solsaydım!..

* * *

Asırlarca süren bir tatlı rüya idi. Hiç başımızı kaldırmadık yastıklardan, hiç gözümüzü açmadık nedense...

Derken film bitti, ışıklar yandı... Bir de baktık ki ifritlere sardırmışız dört bir yanını Gülün. Kokusunu karayellere kaptırmış; rengini muson yağmurlarına çaldırmışız...

Şimdi amansız sınırlar örülü aramızda. Baldıranlar döküyor dallarında gülbünler. Ve müziksiz son sahnede hep kötü adamların alaylı kahkahaları...

* * *

Kokunu ver bana Gülüm, boyanı ver bana!.. Mahmurluğuma ıtır ıtır sabûh, dimağıma elvan elvan lezzet ol... Seninle kendimi bulayım ya, ya kendimden geçeyim yeniden. Yani ki ya renginle boyanayım, ya rengin girsin yeniden rüyama; ve bir daha mahşerde uyanayım.

Sen Ahmed ü Mahmûd u Muhammed'sin Efendim(Sallu Aleyhi Wesellem)

Hak'tan bize sultân-ı müeyyedsin efendim



-İskender Pala

Aşk dediğin beklemektir Ey Sevgili!
Kays gibi Mecnun olana kadar, Hz. Yakup gibi aydınlığa hasret kalana kadar beklemek bekleye bekleye gözden olmak, sözden olmaktır.
Ve beklemek dünyanın en asil eylemidir, eğer beklenene değecekse. Bilesin!

Aşk; yanmaktır Ey Sevgili!
Yanıp kül olmaktır, Kerem gibi Aslına ermektir. Ateşin ortasına hesapsız girmektir İbrahim misali. Ki onun gönlünün yangınıdır ateşi gülistana çeviren.
Ki yanmak insanı kurtarır hamlıktan çiğlikten. Hem ne diyordu şair; “Yanmışın halinden ne bilsin ham/ Sükut gerektir bize gayrı vesselam..
Gözlerinden ayrı geçen her an yanmaktayım. Bilesin!

Aşk; bedel ödemektir Ey Sevgili!
Bülbül, gonca gülü görebilmek için her seher uyanık olmak ve güle ulaşmak için yüreğini gülün dikenine asmak, kanını akıtmak zorundadır. Ya ben yüreğimi nereye asayım Ey Sevgili.
Çünkü Aşk bedel ister, külfetsiz nimet olmaz.
Beklemek bedel ödemekse eğer hâlâ ödüyorum o bedeli. Bilesin!

Aşk; vazgeçmektir Ey Sevgili!

Mecnun gibi aklından, Kerem gibi bedeninden vazgeçmek. Yardan gayrısından, cümle cihandan vazgeçmek.
Yemeden, içmeden, uykudan uyanıklıkdan ve vazgeçmekten bile vazgeçmektir gün gelince.
Senin için senden vazgeçmişim. Bilesin!

Aşk; bilmektir Ey Sevgili!
Bir tek yârı bilmek, onu candan daha aziz bilmektir. Ondan gayrı bildiklerinin hiçbir şey olduğunu dünyanın onunla mana bulduğunu bilmektir.
Onun selamı ile gelen bela olsa EyvALLAH (c.c.) diyebilmektir.
Kızmana, gülmene, gelmene, gitmene hepsine EyvALLAH. Bilesin!

Aşk; susmaktır Ey Sevgili!
Onun güzelliğini, iyiliğini tarif etmeye gücün yetmediği an susmaktır. Kelâmın, kalemin, sözün tükendiği yerde, manayı sessizliğe yükleyip susmaktır.
Artık sustum Ey Sevgili. Bilesin!
Aşk dediğin susup beklemektir,


ve aşk sevdiğinin izinden gitmektir..


yazar:

Mustafa TÜRKARSLAN