:: Duygusuz.com - Dostluk ve Arkadaşlık Sitesi

[url="http://img480.imageshack.us/img480/552/yalnzlk6kn3jt4rz4.jpg"][/url]

AŞK DERSEM ÇIK AYRILIK DERSEM ÇIKMA !!!

Aşk denilen tutku değilmidir sevdiklerimizi içimizde
dışımızda, yanımızda yönümüzde aradığımız...

Aşk denilen tutku değilmidir sevdiklerimizi görmek,
hissetmek, dokunmak istediğimizce
düşlerimizde yaşattığımız...

Aşk denilen tutku değilmidir, kimileyin mutlandıran,
umutlandıran, hüzünlendiren, kor yumağı gibi
için için yakan ateş...

Aşk denilen tutku değilmidir ölçüsü bilinemyecek
ince duygululuğun yarattığı alınganlık...

Aşk denilen tutku değilmidir
'' AYRILIK DERSEM ÇIKMA'' denildikçe
dayanılmaz acılarla kendi,ni gösteren devinim...

Aşk denilen tutku değilmidir '' AŞK DERSEM ÇIK''
denildikçe kendini aratan...

Aşk ayrılıkta ortaya çıkar
ve ayrılığın sonrasıdır asıl aşk
eğer gerçekten aşk ise sürdürülen sevda ilişkileri...

Geçmişin destansı aşklarını yaratan olgunun özünde
ayrılıklar vardır.
AŞK BU AYRILIKLARLA ORTAYA ÇIKMIŞTIR..

DAYANABİLENE AŞKOLSUN....

Bu Gün Ben Varmıyım Yokmuyum

bu gün moralim küf mavisi
tek bir sözcük bile yazmak gelmiyor içimden..
bütün sözcüklerim intihar etmiş...
bütün düşüncelerim silinmiş
bütün hayallerim ve düşlerim
kurşuni bir yokluğun sarmalında
hissettiğim yalnız, nabzımın vuruşlarıdır...
neydi,kimdi beni bu denli vurup geçen
yarın ne olur,neler yaşarım
hangi renge bürünür soluksuz kalırım bilemem...

artık hiç bir şey umurumda değil...
yaşamak mış, ölmek miş...
güzel miş çirkin miş..
iyilik miş kötülük müş...
soluksuz kal mışım, kalma mışım..
aç mışım tok muşum, umurumda değil
hiç bir şey umurumda değil...
umurumda değil yaşamın renklerden oluşması bile..

Yarın neler olur, neler yaşarım bilemem,
yaşadığım bu depremi, bu çöküntüyü
kayda almam gerek gün, ay, yıl ve saat olarak...
yazamıyorum işte, sözcükler ölüver miş içimde...
kalemi kağıdı da bir yana atiyorum...
klavyenin tuşları ise, bir başka bakıyor gözlerime....
titreyen parmaklarıma klavye de şaşkın
ve haydi yaz diyor...
yazamıyorum...
düşünemiyorum...
düşleyemiyorum...
dilim lal, dilsizlik baskın geliyor üstüme üstüme...

heyhat içimdeki dünyayı depremler vurmuş...
bitirmiş masmavi dünyamı, için için yakan ateş...
bu gün kendimden kaçıyorum
bu gün moralim küf mavisi
içimden tek bir sözcük bile yazmak gelmiyor..
sanki bütün sözcüklerim intihar etmiş..
İnce sızıdan, dursuz duraksız acıdan öte...
başka bir miras bırakılmamış dünyama

BU GÜN BEN VARMIYIM, YOKMUYUM BİLEMİYORUM

KÖMEN

Bu Nasıl Değişimmiş Böyle

Son bir kaç yıldır değişim bombardımanı durdu. Belliki ülke ve halk yığınları baştan başa değişti.

Adına uygarlaşma denilen zımbırtı bizlere neleri kazandırdı ve neleri kayıp ettirdi irdeleyen çok ama, ya çözüm...?

'' Sende herkesi seviyorum. Seninle bütün evreni seviyorum'' diyen birine karşın '' Bana ne herkesten. Bana ne evrenden... Ben kendimden başkasını sevmiyorum...'' kişilerin mukayesesi yapılsa acaba hangisi daha çok çıkar dersiniz?

Bir de '' Seni seviyorum tabi ki. Senin yanımda apayrı bir yerin ve özelliğin var..'' şişirmesiyle muhatabından yararlanmanın hesabını yapanların sayısını da yabana atmamak gerekir.

Bir şey daha; Yararlanmanın iç hesabı ile sevdiklerini söyleyenler arasında bayanlar mı, erkekler mi daha ağırlıklı

Bir şairimiz bakınız neler diyor

Bir yanda hakikat olmayan düş
Bir yanda bütün hakikat ölmüş
Gözlerde çiçek açan bakış yok
Durgun suya can veren akış yok
İçlerde çoraklanan bu tortu
İnsan değil çamurda yoktu
Her şey ne kadar çabuk değişti
Hem cevhar, hem kabuk değişti ''

Sizler bunu okurken düşüne durun, ben ilk paragrafa geri dönüyorum. 20 Yıl içinde onlarca yüzyıllık erdemlerimizi, değerlerimizi, sevgi,aşk,dostluk ve dayanışma anlayışlarımızı nasıl da unutuverdik? Bir başka şairimiz ise şöyle diyor

'' Nerede acı meyvemde bu son tatlı dilim
Bir duymadığım ses veriyor kendi dilim
Kim aynama sürmüş bu sihirbaz sırrını
Gösterdiği bir başkasıdır, ben değilim''

Şairlerimizin deyişlerince kendimizi kendimizde göremez olduk. Öyle ki; yabanı, yerlisi, geleni gideni bizleri aldatıyor, kandırıyor... Aslında kendi kendimizi aldatıp, kandırıyoruz.

Bu nasıl bir değişimmiş. Ne denli bir oyunmuş bu. Yalanın-dolanın bini bir para...

Yaşasın uygarlık (!)

KÖMEN

Bu Ölüşün Hakkını Çok Görme Bana

Gözlerini aç ey gül!
Bilirim neler çektiğini...
Bir kelebeğin kozasından,
Bir gülün tomurcuğundan sıyrılışında
Çektiği sessiz acıyı da bilirim...

Sürme beni sürgünlere.
Yaralanmış yüreğimi deşme ey gül!
Nice zamandır incindim,
Yandım, piştim sevgi yollarında...
Düştüm ardına bir kelebeğin...
Beni yeniden sevdalara taşır diye.
Sabrımı düşlere, enişlere, yokuşlara böldüm....
Çıkarmıyım diye ak günelere?

Sahi çıkarmıyım, gülermiyim
Sende mi korkuyorsun
Ben gibi sevmekten ey gül..
Bensizlikse yaşamak istediğin,
Yüzüme gül, sadece yüzüme gül
Beni ancak gülüşün öldürür sevinçten...

Böyle ölüşün hakkını çok görme bana,
Çok görme ey gül! ! !

KÖMEN

Bu Senin Harcın Değil Yüreğim

Sarı bir karıncadır, uyku bilmez yüreğim
Uyku kolaylığında, sabahları bulan değil
Gün batımlarında, başlar onun aydınlığı
Gün doğuşlarına dek, uykuya yatan değil

Her gece ıssızlığı, onun yeni dünyasıdır
Kimileyin isyandadır, kimleyin de değil
Uyuması sayrılık, devinirken dem be dem
İçinde bir köz yanar, gönül avuntusu değil

Parmaklar klavyede, neler toplar bilemem
Usum benden ötede, düşlerim bende değil
Sevdayı soluklarken, çiçeklenir yer ve gök
Bahçeler bende ama, çiçekler benim değil

Bu bir alışkanlık mı, aşkı mıdır yüreğimin
Arılar toynaklanır, sundukları bal değil
Kendine gel yüreğim, düşlere artık dalma
Çiçekleri aparmak yakışır harcın değil

KÖMEN

Bu Sizmisiniz

Bu siz misiniz
Bana el uzatan, göz olan, duygu ve düş olan...

Bu siz misiniz
Bana yaprak olan, dal olan..
Ve bukle bukle çiçek demeti,
Dünyaya mavi derinlikler katan...
Ya bu ışık salkımı dalgar dalgar...
Siz misiniz

Bunca güzelliklere karşın sizlere ne verebilirim ki,
Dost yansımasından ve candan öte...?

Gönül su gibidir.
Aktığı zemine, dolduğu kaba göre biçimlenir.
Kimileyin ulaşılmazlığı yakın kılar
Kimileyin kibiri ile kişiyi yapayalnız bırakır...
Bir bakarsınız duygularınız gerim gerim gerilir...
Zorlar gönül kapılarını da.
Akacak zemini, dolacak kabını aratır.

Seviyi olduran ızdırap,
Işığı değerlendiren karanlıksa eğer
Alınları gökyüzüne erişenlerin
Topraktır ayaklarını yerden esirgemeyen erk
Yaşamın ve duygunun yürek diliyle söylenişidir bu...
Sevi düşlerini aydınlatacak ışığın aranışıdır bu.
Yar özlemi içinde umudun terleyişi,
Devinimin [b]zaman aralığından nota nota dökülüşü
Ve hiç olmaktan, sonsuz oluşa giden altın yoldur bu...

En seçkin, en uzak, en gerçekçi yol,
En yüce Yar'e çıkan yoldur
Aymaz gönül tayını dizginleyip
En güzel erdemleri yaşamak çabasıdır bu.

Bu sevgidir,
Bu sevdadır,
Bu dostluk, bu vafa ve özveridir.

KÖMEN[/b]

Sitenin içinde kendi şiirlerimle sayfa düzenlemesi garip gelen ve yeni üyelerden birisi benim sanıyorum...
Site içinde sadece bir iki bölümde, bir iki arkadaş hariç, kendi şiirlerimiz bölümünde çokça gezindim. Bir çok arkadaşın şiirlerine yapılan yorumlara bakınca, yorum yerine teşekkür butonunu tıklamayı seçtim.
Aslında açıkça söylemem gerekirse bir şiir okunduğunda dizelerin kişide uyandırdığı etkileri bir kaç sözcükle yazmayı zor veya zaman kaybı düşünenler, kalıplaşmış bir kaç deyimi yazarak geçmesi geleneği hemen her sitede vardır.
Burda tuhafıma gidense bir arkadaşımız bir, iki veya üç şiirini bırakıyor gerisinden gelen yorumlara bakıldığında o sayfalar adeta sohbet odasına dönüşüyor... Oysa sitede sanırım muhabbet bölümü vardır... Aynı muhabbetler orada da yapılabilir.
İşte ben gir-geç türü kalıplaşmış deyimleri yazmayı o şiire verilen emeği önemsememek olarak görüyorum.
Şimdi diyeceksiniz ki, ESKİ KÖYE YENİ ADET Mİ GETİRİLİYOR.. Kesinlikle hayır... Diyeceğim; emeğe gösterilen saygının gramajını biraz yükseltiniz.

Sevgi, saygı ve selamlarımla

Bugün Ayrılık Var

Yak ateş
bugün daha derince yak
yak ki ben ölem
bugün yazgıda ayrılık var

Gülme be alev.
gülme yüzüme
nasıl yaktığını bir bilebilsen
inan ki ateşine sen de yanarsın
Ayrılığın dağdağası vurdu geçti apansız
titredi yer ve gök
ben öldüm

Derlenmiş sevda harmanında
destelere tutam tutam ayrılık yazıldı
es be deli rüzgar
sen de es
savur küllerimi uzaklara
ben ölmüşüm
varsın izdüşümüm de kalmasın

Duyguların karayılgınlığı içinde
yürek burkan tınılarla buldum sabahı
döküle kaldı şiirlere gözpınarlarım

Geceler
Ah kara kızıl alevli geceler
terk vurgunlu seviler
rotasız gemilerde
limansız denizlerde
artık taşınamaz bir yük oluyor

Susan kalem, sararan kağıt
her bir çizgisine yaşamın
dilsiz, sessiz ve vedasız
ateşgözü ayrılıklar yazıldı

Yak ateş
bugün daha derince yak
yak ki ben ölem
bugün yazgıda ayrılık var

KÖMEN

Burcuburcu (akrostis)

Bin çiçeğin kokusudur kırlardan
Ulaşır meltemle yel burcu burcu
Rayihası petek petek bal olur
Coşturur bülbülü gül burcu burcu
Uğruna can feda yol burcu burcu

Bahtın sunağıdır dilşad olunan
Umuda açılır öz burcu burcu
Ramolur dostluğa ışık saçarken
Candostum gönülde söz burcu burcu
Umudu özlemli köz burcu burcu

KÖMEN